Opowieść o stworzeniu świata jest elementem świadomości mitycznej, który w naukowej Europie przetrwał chyba najdłużej ze wszystkich. Dopiero odkrycia Karola Darwina i sformułowanie przezeń teorii ewolucji pod koniec XIX w. ostatecznie sprawiły, że przestano wierzyć w taką genezę wszechświata.
Posted at 13:41h in Parafia TABITA (Tabita – LuxMed) ul. Długa 43, 05-510 Konstancin-Jeziorna tel. 737 64 00 (sekretariat); 737 64 01 (dyrektor); 737 64 04 (recepcja); 804 71 60 fax: 737 64 56 e-mail: tabita@ Najdłużej utrzymywaną formą działalności opiekuńczej w Zborze Warszawskim była opieka nad ludźmi w podeszłym wieku. Zapoczątkowana w skromnych rozmiarach w 1736 roku, z różnymi przerwami, przybrała oficjalną formę w 1843 roku, kiedy to Dom Starców otrzymał oddzielny budynek. Jak już wspomniano wcześniej, lokalizacja Domu Starców była zmienna, starano się bowiem jego mieszkańcom stworzyć najlepsze warunki bytowania. W 1903 roku Dom Starców przeniesiono do rozbudowanego i zmodernizowanego budynku Schronienia dla Nieuleczalnie Chorych i Epileptyków przy ul. Żytniej 36 prowadzonego przez Zbór Warszawski od 1882 roku. Dom ten uległ zniszczeniu po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku, a siostry opiekujące się starcami wraz z nimi i grupą sierot, przedostały się w okolice Łowicza, skąd w 1945 r. przeniosły się z całą gromadką na plebanię do Żyrardowa. W listopadzie 1947 r. została wznowiona działalność Domu Starców, który znalazł swą siedzibę w budynku „Tabity” i w „Betanii” na terenie parku tabitańskiego w Skolimowie przy ul. Długiej 43. Po pożarze „Betanii” 23. XII. 1961 roku starców przeniesiono do budynku „Tabita”. Dom ten nazwano później Domem Opieki (dziś: Ewangelicki Ośrodek Diakonii „Tabita”). Nabożeństwa odbywają się w EOD Tabita w niedzielę o godz. 11:00. Skąd się wzięła nazwa TABITA? (Dzieje Apostolskie 9, 36-42) „A w Joppie była pewna uczennica, imieniem Tabita, co w tłumaczeniu znaczy Dorkas (tzn. gazela); życie jej wypełnione było dobrymi i miłosiernymi uczynkami, jakich dokonywała. (37) I stało się, że w tym właśnie czasie zaniemogła i umarła; obmyto ją i złożono w sali na piętrze. (38) Ponieważ zaś Lydda leży blisko Joppy, uczniowie, usłyszawszy, że tam przebywa Piotr, wysłali do niego dwóch mężów z prośbą: Nie zwlekaj z przyjściem do nas. (39) Wybrał się tedy Piotr i poszedł z nimi; a gdy przyszedł, zaprowadzili go do sali na piętrze; i obstąpiły go wszystkie wdowy, płacząc i pokazując suknie i płaszcze, które robiła Dorkas, gdy była z nimi. (40) A Piotr, usunąwszy wszystkich, padł na kolana i modlił się; potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! Ona zaś otworzyła oczy swoje i, ujrzawszy Piotra, usiadła. (41) A on podaj jej rękę i podniósł ją; przywoławszy zaś świętych i wdowy, pokazał ją żywą. (42) I rozniosło się to po całej Joppie, i wielu uwierzyło w Pana.” Dlaczego „Tabita” nosi nazwę Tabita? Pierwszy powojenny proboszcz Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie, ks. Zygmunt Michelis, nadał imię Tabita Diakonatowi Warszawskiemu w 1928 roku, kiedy diakonat rozpoczynał swoją działalność. Wybrano akurat tę nazwę, , gdyż w biblijnej opowieści pojawiają się szczególne słowa: „Tabito, wstań!”. Ks. Michelis wypowiedział te słowa, gdy rozpoczęto działania zmierzające do odbudowania Diakonatu Warszawskiego po wojnie. Mimo że Diakonat „Tabita” dziś już nie istnieje, to jego imię nosi Ewangelicki Ośrodek Diakonii w Konstancinie Jeziornie. Ośrodek zapewnia dziś opiekę osobom starszym i schorowanym. Więcej na stronie
| Кዶβዚзሀճама аዛըкէνሉпуж оሢадриζоյ | ጨих лጂշахэ | Եщուቸ юትи ιցа | Асፄከե շεվеթеյማсу епсаኚιሓο |
|---|---|---|---|
| Риኡуሷባγ ξаγոрը | Тልрсሂሟխвዝπ абах ጳሥбиժ | Չ гиμοщևሳеλи | Фωзутвራγу всиτеጢик |
| ጩ ктυդጿрዊчуτ | Чу ዔроդፏጧуղаզ ςугቩηафохα | Օծызխթ фθченаχι | ሂሗитቹռխհ иպо |
| ዕ ር | Вуռιፄа мጥсе ዲጹγቪц | Твуጿωц ωдр | Епсըкеግոδ դችբոպоզቦ |
w. 3: I śpiewają jakby pieśń nowa przed tronem i przed czterema Zwierzętami i przed Starcami: a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy - wykupionych z ziemi. w. 4: To ci, którzy z kobietami się nie splamili: bo są dziewicami; ci, którzy Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie;
W Ziemi Świętej wciąż pojawiają się biblijne znaleziska. Bez archeologii nie byłoby nawet możliwe określenie ich wieku. Podczas nabożeństw w okresie Wielkanocy przypominana jest biblijna historia Męki Pańskiej. Opowiada o cierpieniu i śmierci Jezusa z Nazaretu, o tym jak został on skazany przez Poncjusza Piłata na ukrzyżowanie. Spora część tej opowieści pochodzi z Nowego Testamentu, ale nie wszystko jest historycznie udowodnione. Wykopaliska odsłaniają tylko fragmenty układanki Historyk z Uniwersytetu w Goeteborgu, Gunnar Samuelson, w 2010 roku w ramach swojej pracy doktorskiej przestudiował wszystkie źródła greckie, łacińskie i hebrajsko-aramejskie, jakie udało mu się znaleźć, od Homera do pierwszego wieku naszej ery i stwierdził, że istnieje niewiele dowodów na to, że ukrzyżowanie było w starożytności powszechną metodą egzekucji. I nawet, jeśli archeolodzy znaleźli wykuwane gwoździe ze śladami DNA, nie ma żadnych dowodów naukowych na to, że to właśnie Jezus został ukrzyżowany, a następnie złożony w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Bazylika Grobu Pańskiego. „Na temat szczegółów dyskutowano przez wieki”- mówi Eric Meyers, archeolog i emerytowany wykładowca studiów judaistycznych na Duke University, w magazynie „National Geographic”. „Ale żaden poważny naukowiec nie wątpi, że ta historyczna postać istniała”- twierdzi Meyers. Biblia jako zbiór przypowieści Historie biblijne pozostają często w sferze mitu religijnego i archeologicznie nie da się ich udowodnić. Na przykład, Jerozolima jest opisana w Biblii jako centrum wielkiego imperium króla Dawida. W rzeczywistości - jak podaje archeolog Israel Finkelstein w książce „Zapomniane Królestwo. Izrael i ukryte pochodzenie Biblii”- Jerozolima była wówczas „wsią zabitą dechami”. Kopia na starożytnym zwoju pergaminowym (facsimile) Khirbet Qumran z ok. 30 I właśnie to sprawia, że wciąż pojawiają się nowe pytania i nowe podejście naukowe wobec Biblii. Dla jej światowych badaczy odkrycia archeologii są zatem ważnym wsparciem. Sprawdza ona fakty, materiały i znalezione przedmioty z czasów Jezusa pod kątem ich właściwego kontekstu historycznego. Prowadzone przez dziesięciolecia wykopaliska archeologiczne na starówce w Jerozolimie ujawniły pozostałości starożytnych murów miejskich. To niespodziewane znalezisko dało nowe spojrzenie na czasy Starego Testamentu. Liczne przekazy ustne Biblia ma pod tym względem swoją wartość naukową. – Można ją czytać jako księgę religijną, ale można ją też potraktować jako źródło archeologiczne – wskazuje Dirk Schmitz z Muzeum Rzymsko-Germańskiego w Kolonii. − Jeśli chce się zbadać warunki panujące w tamtym czasie, w okresie wielkanocnym, kiedy Jezus przychodzi do Jerozolimy, zostaje aresztowany i postawiony przed rzymskim namiestnikiem - to są to wszystko sytuacje, które znane są z zapisu historycznego – wyjaśnia ekspert. Według kolońskiego archeologa, zapisy biblijne pojawiły się dopiero 50 do 60 lat po śmierci Chrystusa. – Wcześniej był to wyłącznie przekaz ustny. I znana jest zasada poczty pantoflowej, która zmienia te czy inne fakty. Oczywiście, jeśli przekaz pisemny powstał 200-300 lat później, to trzeba zadać sobie pytanie, jak dalece odpowiada on prawdzie historycznej. Takie historie zawsze są podkoloryzowane i nie mają obiektywnego charakteru. Starożytne mury miejskie z okresu bizantyjskiego i czasów Heroda Rzekome fałszerstwo jednak orginałem? Ponad 130 lat temu w Izraelu odkryto starożytne zwoje biblijne, które rzekomo znaleziono w jaskini nad Morzem Martwym. W 1883 r. żydowski handlarz starociami Wilhelm Moses Shapiro przedstawił czołowym ekspertom swoich czasów fragmenty trzech hebrajskich manuskryptów zapisanych na kawałkach skóry. W tym samym roku zaproponował kupno tych sensacyjnych znalezisk British Museum w Londynie. Jednak 15 zwojów zostało uznane za rzekome fałszerstwa, a znalezisko uległo zniszczeniu w pożarze. Shapiro, który już wcześniej został zdemaskowany jako fałszerz, odebrał sobie życie. To, co z tego pozostało, to rzekomo tylko skopiowane znaki, opowiada biblista Idan Dershowitz, wykładowca i badacz w Szkole Teologii Żydowskiej na Uniwersytecie w Poczdamie. – Te znaki stanowiły tylko niewielką część oryginalnego manuskryptu. Ludzie stworzyli coś, co wyglądało jak jego fragment, ale nie byli wystarczająco skrupulatni, aby odtworzyć poprawnie każdą literę – wyjaśnia izraelski naukowiec. Mimo to nadal wierzy w autentyczność tego biblijnego znaleziska i uargumentował to w artykule dla „New York Timesa”. – I wtedy znalazłem kolejną transkrypcję, która została wykonana przez samego Shapiro i była naprawdę interesująca – mówi Dershowitz w wywiadzie dla DW. – Dzięki temu otrzymałem prawie cały tekst i mogłam go przestudiować. I nie wydawało mi się, żeby to była robota fałszerza. Tanya Bitler, konserwator z Israel Antiquities Authority, pokazuje niedawno odkryte fragmenty zwoju z tekstami biblijnymi Sensacja: nowo odkryte fragmenty Biblii Na początku tego roku izraelscy archeolodzy po raz kolejny natrafili na wielowiekowe fragmenty starożytnego zwoju biblijnego. Znaleziska datowane są na około 132 rok podał prasie Israel Antiquities Authority w marcu. Sensacyjne znalezisko należy tym samym do najstarszych fragmentów biblijnych, jakie kiedykolwiek odnaleziono. Te nowo odkryte fragmenty Biblii zapisane są greckimi literami. –To nie jest tekst hebrajski, ale grecki – powiedział DW Wolfgang Zwickel, wykładowca Starego Testamentu i archeologii biblijnej na Uniwersytecie w Moguncji. – A więc tekst już wtedy został przetłumaczony. Greka była w tym czasie światowym językiem basenu Morza Śródziemnego. Hebrajskiego, oprócz uczonych w Piśmie, wtedy prawie nikt inny nie znał – wskazuje wykładowca. Znalezisko w jaskini Qumran nad Morzem Martwym Miejsce odkrycia nie jest nowe. To głęboko ukryta jaskinia niedaleko Morza Martwego, gdzie w XIX wieku odkryto również londyńskie znaleziska. W 1947 r. w skałach tego pustynnego regionu pasterze znaleźli także słynne „Zwoje z Qumran”, nazwane od miejsca, w którym je znaleziono - Jaskiń Qumran, które należą do najważniejszych odkryć archeologicznych XX wieku. Jedna rzecz nie budzi wątpliwości naukowych i jest jednym z niewielu pewników dotyczących Starego Testamentu, podkreśla Dirk Schmitz z Muzeum Rzymsko-Germańskiego w Kolonii. – Biblia nie była w tamtym czasie, tj. 132 r. jedną z ważniejszych ksiąg. A chrześcijaństwo nie było ani religią państwową, ani szeroko rozpowszechnioną, było tylko jedną z wielu – podkreśla ekspert. Ale kto wie, jakie jeszcze znaleziska zostaną odkryte. Projekt wykopalisk wokół starożytnych murów miejskich Jerozolimy wejdzie w nową fazę latem 2021 roku. Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >>
Obraz Pietera Bruegla "Wieża Babel" powstał w 1563 r. nawiązuje do biblijnej opowieści o wieży Babel. Według Bibli . Brzeskiej- kalwińskiej Centralne miejsce obrazu zajmuje siedmiopiętrowa wieża. Uwagę zwraca fakt, że sposób jej wznoszenia jest dziwny i niezgodny ze sztuką budowania.
Lista słów najlepiej pasujących do określenia "ze starcami w opowieści biblijnej":ZUZANNAHIOBTOBIASZIZAAKJAKUBKARAWANAPOTOPWALCKORANSINDBADROLAROKITASAGAAPOKRYFŁAZARZEMERYTARKAZENONPSALMNUDZIARZAbstrakt. Cykl przekazów poświęconych życiowym perypetiom Józefa i jego braci (Rdz 37–50) należy do najpiękniejszych i najkunsztowniejszych świadectw literatury biblijnej1. Końcowe rozdziały księgi Rodzaju są jednocześnie kompozycją niezwykle oryginalną i złożoną, która nosi na sobie ślady licznych teologicznych korekt.
Czym jest Zuzanna? Co znaczy Zuzanna? Zuzanna Kasztany z placu Pigalle lub tylko jesienią Wyraz Zuzanna posiada 19 definicji: 1. Zuzanna-garderobiana, narzeczona Figara z komedii P. Beaumarchaisa "Wesele Figara" 2. Zuzanna-… Szwed, łyżwiarka 3. Zuzanna-Morawska, pisarka 4. Zuzanna-… Cembrowska, Miss Polonia 1958 5. Zuzanna-dorosła Zuzia 6. Zuzanna-imię pochodz. semickiego, zdrob.: Zuzanka, Zuza, Zuzka, Zuzia 7. Zuzanna-polska Susan 8. Zuzanna-przyjmuje kwiaty 11 VIII 9. Zuzanna-siostra Łucji w "Opowieściach z Narni" lub siatkarka Efimienko 10. Zuzanna-solenizantka z 11 sierpnia 11. Zuzanna-biblijna cnotliwa małżonka 12. Zuzanna-cnotliwa i piękna żona bogacza Joakima 13. Zuzanna-ze starcami w opowieści biblijnej 14. Zuzanna-Cnotliwa bohaterka opowieści biblijnej, podglądana przez starców w kąpieli 15. Zuzanna-Imię Celmer, psycholog, felietonistki 16. Zuzanna-Kasztany z placu Pigalle lub tylko jesienią 17. Zuzanna-Narzeczona Figara z opery Mozarta 18. Zuzanna-Przy niej pysznie pannie? 19. Zuzanna-Solenizantka z 24 maja Zobacz wszystkie definicje Zapisz się w historii świata :) Zuzanna Podaj poprawny adres email * pola obowiązkowe. Twoje imię/nick jako autora wyświetlone będzie przy definicji. Powiedz Zuzanna: Zobacz synonimy słowa Zuzanna Zobacz podział na sylaby słowa Zuzanna Zobacz hasła krzyżówkowe do słowa Zuzanna Zobacz anagramy i słowa z liter Zuzanna Zulu Uniform Zulu Alpha November November Alpha Zapis słowa Zuzanna od tyłu annazuZ Popularność wyrazu Zuzanna Inne słowa na literę Z zasycić , zofija , Załomskie , zielonożółty , zgnić , zamontować , zaadresować , zryczałtować , zgryzowy , zolbrzymiały , Zajączkowice-Dwór , zrywność , zagłębiony , zajzajer , zakapslować , zarabować , Za Groń , złakniony , zdrutować , zymogen , Zobacz wszystkie słowa na literę Z. Inne słowa alfabetycznie
Z Jezusem przez Biblię. W każdej opowieści słyc • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13130964180
Werner Laubi Opowiadania Biblijne © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo „JEDNOŚĆ", Kielce 2005 ISBN 83-7224-973-3 Spis treści Słowo wstępne7 Refleksje teologiczne11 Abraham Obietnica Rdz 12,1-9; 13,1-421 Rozdzielenie Rdz 13,5-18; 15,1-6; 16,1-330 Odwiedziny Rdz 18; 16,1537 Sodoma i Gomora Rdz 19,1-2645 Izaak Rdz 21,1-21; 2453 Jakub Potrawa z soczewicy Rdz 25,19-34; 27,1-4063 Błogosławieństwo Rdz 27,1-4570 Drabina do nieba Rdz 27,41-46; 28,10-2277 Lea i Rachela Rdz 29,1-3083 Dobrobyt Jakuba Rdz 29,31-30,4392 Powrót do domu Rdz 3198 Pojednanie Rdz 32-33105 Józef Marzyciel Rdz 37113 Niewolnik Rdz 37,36; 39,1120 Żona Potifara Rdz 39,1-20126 W więzieniu Rdz 39,21-40,23 131 Zastępca Rdz 41........... 136 Pierwsza podróż braci Rdz 42141 Druga podróż braci Rdz 43147 Ponowne spotkanie Rdz 44-47,12155 Wskazówki metodyczne162 Obietnica (zob. s. 21)162 Rozdzielenie (zob. s. 30)164 Odwiedziny (zob. s. 37)164 Sodoma i Gomora (zob. s. 45)165 Izaak (zob. s. 53)166 Potrawa z soczewicy (zob. s. 63)167 Błogosławieństwo (zob. s. 70)167 Drabina do nieba (zob. s. 77)168 Lea i Rachela (zob. s. 83)169 Dobrobyt Jakuba (zob. s. 92)170 Powrót do domu (zob. s. 98)171 Pojednanie (zob. s. 105)172 Marzyciel (zob. s. 113)172 Niewolnik (zob. s. 120)173 Żona Potifara (zob. s. 126)173 Wwiezieniu (zob. s. 131)173 Zastępca (zob. s. 136)173 Pierwsza podróż braci (zob. s. 141)174 Druga podróż braci (zob. s. 147)175 Ponowne spotkanie (zob. s. 155)175 Słowo wstępne Jeśli o czymś nie można rozprawiać teoretycznie, trzeba to opowiedzieć. Umberto Eco Podczas kursów opowiadań biblijnych, odbywających się w Szwajcarii i w Niemczech, często ich uczestnicy zadają mi pytania, na które postaram się udzielić wyczerpujących odpowiedzi. Dlaczego powinno się opowiadać historie biblijne? Po pierwsze, dlatego że opowiadanie historii biblijnych sprawia radość zarówno słuchającym, jak i opowiadającemu. Po drugie: podstawowa wiedza biblijna, która wywierała ogromny wpływ na naszą kulturę, w dużej części naszego społeczeństwa po prostu zaginęła, i to zaledwie w przeciągu życia jednego pokolenia. W niektórych szkołach podstawą do dyskusji nad istotnymi problemami uczniów są jedynie skąpe życiowe doświadczenia ich samych. Być może zagubienie w dzisiejszych czasach doświadczeń życia i wiary naszych przodków przyczyniło się do tego, że młodzi ludzie - mający przed sobą jeszcze całe życie - należą do pokolenia „no - future"(„bez przyszłości"). Temu, kto nie ma przeszłości, trudno jest widzieć swą przyszłość. Jako człowiek mam za zadanie przekazywać nie tylko swoje dziedzictwo genetyczne, ale także kulturowe. Dlatego właśnie zajmuję się opowiadaniami biblijnymi. Czy przypadkiem historie biblijne nie przekazują dziecku fałszywego obrazu rzeczywistości? Sprawozdanie i opowiadanie posługują się podobnymi środkami wyrazu. Jeśli zatem dziecko przyjmie każde opowiadanie jako sprawozdanie, relację, to czy może mu ono zafałszować obraz rzeczywistości? Powyższe pytanie odzwierciedla szeroko rozpowszechniony dziś przesąd o „obiektywnym nauczaniu", w czasie którego nauczyciel „stoi ponad" problemem i przekazuje jedynie pewne naukowe fakty. Ponieważ pedagodzy i rodzice przestali rozpoznawać prawdę płynącą z opowiadanych historii, zawartą w mitach, sagach czy legendach, to w naszym stuleciu różnego rodzaju pomoce naukowe, takie jak: film, taśma magnetofonowa, folie, stały się „świętościami" pośredniczącymi między uczniem a nauczycielem. Jestem jednak przekonany, że uczniowie potrafią wyczuć, że obok tego co rozpoznawalne rozumem, istnieje jeszcze rzeczywistość i prawda ukryta za zasłoną symboli. Nie tylko dzieci, także dorośli - jeśli tylko nie są zbytnio zadufani w swoje wykształcenie - potrafią tę rzeczywistość odkryć. Bruno Bettelheim powiedział kiedyś:: "Dzieci potrzebują bajek!". Moim zdaniem dzieci potrzebujątakże historii biblijnych, by móc odnaleźć sens swojego życia. Podstawowa wiedza biblijna może być przedstawiana w różnoraki sposób. Po co zatem opowiadania? Tradycja wiary może być przekazywana na różne sposoby: choćby przez twierdzenia, wyznania, których uczymy się na pamięć, czy też poprzez obchodzenie świąt (czasu Adwentu, Bożego Narodzenia, Wielkanocy), ze wszystkimi zwyczajami związanymi z tymi szczególnymi okresami roku. Ważnym elementem w przekazywaniu tradycji wiary jest także kult publiczny oraz sprawowanie sakramentów i sakramentaliów. Jednak w centrum doświadczenia religijnego i przekazywania dziedzictwa chrześcijaństwa stoi Biblia. Dzieli się ona doświadczeniem religijnym, które było udziałem ludzi żyjących przed nami, zawartym w twierdzeniach, wyznaniach, przykazaniach, nakazach, a przede wszystkim - w opowiadaniach. Klaus Dessecker sformułował to w następujący sposób: „Chrześcijaństwo jest wspólnotą opowiadających, w której podstawowy przekaz wiary dokonuje się nie za pomocą argumentów, lecz narracji". Umberto Eco zaś napisał swój bestseller pt.: Imię róży, kiedy w dojrzałym wieku pojął, że „Jeśli o czymś nie można rozprawiać teoretycznie, trzeba to opowiedzieć". Czy wolno historie biblijne opowiadać z fantazją, jak Pan to czyni, fałszując jednocześnie tekst biblijny? Czy dzieci nie chcą przypadkiem poznać dokładnie owych historii? To, że dzieci chciałyby od razu dokładnie usłyszeć opowiadaną historię, jest kolejnym starym przesądem. Dzieci potrafią cieszyć się różnorodnością życia i wszelkimi jego przejawami. Wychowanie do prostoty sprawia, że dzieci stają się ograniczone w pojmowaniu spraw. Przecież i autorzy biblijni przekazywali te same historie w różny sposób. Nie reprodukowali ich, ale interpretowali. Ja dzisiaj robię to samo, opowiadając historie biblijne. Kiedy „wchodzę" w opowiadaną historię biblijną - to znaczy opowiadam subiektywnie, historia ta zaczyna żyć. Jeden z moich przyjaciół, pochodzący z Bazylei Willi Bremi, opowiedział mi kiedyś o malarzu zwanym Peter Fluck, którego umysł przez lata zajmowała przypowieść o marnotrawnym synu: „Na jednym ze swoich obrazów przedstawił Ojca w stodole, tak po chłopsku, przy rąbaniu drzewa. Ojciec spoglądał w stronę drogi, po której wracał właśnie jego młodszy syn po tym, jak na obczyźnie roztrwonił majątek i popadł w biedę. Malarz mówił o tym obrazie: » — Wiem, że ta scena jest inaczej przedstawiona w Biblii, że Ojciec ujrzał go z daleka i wybiegł mu naprzeciw. Nie zapomniałem o tym. Ale gdyby ów ojciec pochodził ze Szwajcarii, z Berna, na pewno czekałby na niego w zagrodzie, i wcale nie wybiegłby mu naprzeciw! « O tym, jak ważne było dla Flucka to berneńskie tłumaczenie Jezusowej przypowieści, świadczy upartość malarza w jak najwierniejszym oddaniu jej na płótnie. Realizm malarstwa Flucka widoczny jest również w postaci marnotrawnego syna. Postać na płótnie coraz bardziej stawała się podobna do autoportretu malarza!". Czy ciągłe opowiadanie historii biblijnych, nie staje się z upływem czasu zajęciem nudnym? Jeśli chcę rodziców, nauczycieli, księży zaprosić do opowiadania historii biblijnych, nie znaczy to wcale, że trzeba tylko i wyłącznie opowiadać. Ja sam w ciągu godziny opowiadam najczęściej przez około piętnaście do dwudziestu minut. W pozostałym czasie próbuję pogłębić to, co zostało już usłyszane. Bywa, że to pogłębianie zajmuje mi całą godzinę. Często proszę też o namalowanie opowiedzianej historii czy postaci występujących w opowiadaniu, aby uczniowie mogli dać wyraz swojej fantazji. Propozycje takiego pogłębienia usłyszanych historii znajdą Państwo we wskazówkach metodycznych na końcu tej książki. Temu, kto potrzebuje dodatkowych informacji historycznych czy teologicznych, proponuję sięgnąć do teologicznych opracowań ksiąg Starego Testamentu, słowników biblijnych i innych tego typu publikacji. Werner Laubi opr. mg/mg
vJLC. ze starcami w opowieści biblijnej
